ίντερνετ τέλος

Σας είπα;
Μη μπαίνετε ιντερνετ. Είναι κακό. Έχει παιδεραστές μέσα. Άσε που είναι εθισμένο σ'αυτό το 1% των νέων. Επίσης παρατηρήθηκαν καναδυοτρείς απόπειρες αυτοκτονίας. Φτού κακά.
Μόνο τηλεόραση να βλέπετε.
Τα δελτία ειδήσεων κάνουν καλό. Σε ενημερώνουν. Ξέρεις ανά πάσα στιγμή τι κάνουν και που είναι οι "επώνυμοι".
Τα μεσημεριανά ανεβάζουν το πνευματικό επίπεδο. Και δίνουν και καλά παραδείγματα (πήδηξα τον παπού μου για να μου γράψει την περιουσία του που τελικά μου την έφαγε ο πατέρας μου απατώντας μαζί μου τη μάνα μου)
Τα πρωινάδικα είναι αναψυχή. Σκέτα στρουμφάκια.
Το βράδυ μπορείς να δείς σε όλα τα κανάλια τις ίδιες σειρές κατασκευασμένες με την ίδια δημιουργικότητα, τους ίδιους ηθοποιούς.
Ακόμα και που ασχολούμαι αυτή τη στιγμή νιώθω ηλίθιος που αναφέρομαι σ'αυτά.

Αυτό που με θλίβει είναι ότι άκουσα αρνητικά για το ιντερνετ από το Σκαι, το μόνο κανάλι που εκτιμώ για την προσπάθειά του να αλλάξει την τηλεόραση. Δεν είναι άγιο, αλλά προσπαθεί.

πλάκα πλάκα

-Που θα πάμε σήμερα (Σάββατο);
-Αααα ξέρω που θα πάμε. Πήγαινα εκεί όταν ήμουν φοιτήτρια και ήταν πολύ ωραία! Ζωντανή μουσική, καλό φαγητό, καλές τιμές και φοιτητόκοσμος...
-Και που είναι αυτό;
-Στην Πλάκα κοντά στην Υδρία...
-Άντε πάμε

...


Μετά από 45΄ψάξιμο για παρκάρισμα επιτέλους είμαστε στο δρόμο για το μαγαζί. Ο κόσμος εύθυμος σχετικά να περπατάει στο δρόμο, μια ηλίθια με μια μερσεντές νόμιζε πως άμα συνεχίσει να κορνάρει θα αδειάσει ο δρόμος να περάσει, η ακρόπολη πάντα μαγευτική. Ανεβαίνουμε τα σκαλάκια στα σοκάκια της Πλάκας και φαίνονται συμπαθητικά διακοσμητικά φωτάκια και κόσμος από κάτω. Εκεί είναι, μου λέει... Φτάνοντας άρχισαν κάτι τύποι από δεξια και αριστερά: καλησπέρα σας, περάστε, για ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ διασκέδαση κτλ...
Αρχίζει να βρωμάει το σκηνικό. Μπαίνουμε στο μαγαζί αντικρύζοντας γέρικα ψεύτικα χαμόγελα...
Συνεχίζει να βρωμάει το σκηνικό... Μεγάλη αίθουσα πάρα πολλά τραπέζια, γέρικα γκαρσόνια, χάλια ήχος, μπάντα γέρικη και ψεύτικη στην ερμηνεία... Κοιταζόμαστε και δε μιλάμε ενώ μας κατευθύνουν στο τραπέζι μας όλο δουλοπρέπεια... Καθόμαστε και το σκηνικό βρωμάει αποτυχία. Ανοίγω κατευθείαν κατάλογο. Απο περιέργεια στα κρασιά. Ρετσίνα 7,50 €. Απο περιέργεια στις σαλάτες. Χωριάτικη 6,5 €. Μου φευγει η περιέργεια. Κοιταζόμαστε. Πάμε; της λέω. Πωπω ντροπή! μου λέει.. Όντως θα έπρεπε να ντρέπονται λέω και σηκωνόμαστε...
Κι όμως 2 άτομα το Σάββατο το βράδυ δεν πιάστηκαν μαλάκες όπως πιάστηκαν αναρίθμητες φορές στο παρελθόν. Ήθελαν φαγητό και ζωντανή μουσική. Βουρ στον Κάβουρα! Και πέρασαν αυτοί καλά. Για εσάς δεν ξέρω.

να ηρεμήσω ή να ανησυχήσω;

Μόλις πέτυχα έναν καθηγητή μου μετά από αρκετό καιρο. Ο άνθρωπος είναι 40-45 χρονών. Και τελικά; Τελικά είναι σ'αυτή την ηλικία και είμαστε στην ίδια κατάσταση. Να μην ξέρουμε τι θέλουμε, να μην ξέρουμε που βρισκόμαστε, να έχουμε την αίσθηση οτι δε βαδίζουμε εκεί που θα έπρεπε... Η ζωή μας δεν είναι όπως θα τη θέλαμε. Είναι αποτυχημένος ή εγώ έχω φτάσει στο απόγειο της επιτυχίας που με περιμένει; Και πρόσεξε τι ρώτησα... ¨είναι αποτυχημένος;¨
Μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε τα βουνά και να βοσκούμε πρόβατα; Δεν είναι κακή ιδέα. Απλή ζωή, λίγες σκοτούρες. Μια σπηλιά για ύπνο και στο ψάξιμο τη μέρα για τροφή. Μαμ κακά και νάνι.


(λογικά ακούγομαι είτε καταθλιπτικός είτε ψυχοπαθής. μπορεί και να είμαι...)

17:01

Τότε ακριβώς αρχίζει η ζωή. Μόνο που ξεκινάς τη ζωή σου κουρασμένος, με λιγότερη όρεξη από όση θα έπρεπε, με πόνο στη μέση, νυσταγμένος, αγχωμένος, τσαντισμένος. Και γιατί νοιώθεις αυτό το συναίσθημα ότι δε θα έπρεπε να είναι έτσι η ζωή σου; Τι θέλεις πια; Αφού αυτά δεν κυνηγούσες; Δεν τα πέτυχες; Δεν ήθελες ευθύνες και δουλειά που να μην κάθεσαι; Δεν είσαι στο δρόμο της ανέλιξης και της επαγγελματικής επιτυχίας; Δε λες πάλι καλά που είσαι 17:01 ελεύθερος να κάνεις οτι θέλεις (η σχεδόν ότι θέλεις); Ποια θα ήθελες να είναι η καθημερινότητά σου; Απάντησέ μου. Τι; Δεν ξέρεις; Δε μπορείς να απαντήσεις τόσο απλά; Μήπως κάπου στο δρόμο έχασες και τα αυγά και τα πασχάλια; Και που πήγαινες κακομοίρη μου; Τι; Δεν ήσουν αρκετά ώριμος όταν έπαιρνες αποφάσεις; Δε γέρασες κιόλας, διορθώνονται τα πράγματα. Τι; Δεν ξέρεις; Μηπως είσαι λίγο κότα να ρισκάρεις και να πετύχεις αυτό που θέλεις; Και στο κάτω κάτω ξέρεις τι θέλεις; Μήπως έχεις βολευτεί στην καθημερινότητά σου; Μήπως σου αρέσει να κλαίγεσαι; Λέω τώρα, μήπως...


Τελικά άκυρο. Δεν αρχίζει η ζωή στις 17:01. Απλά τελειώνει η δουλειά..