Τότε ακριβώς αρχίζει η ζωή. Μόνο που ξεκινάς τη ζωή σου κουρασμένος, με λιγότερη όρεξη από όση θα έπρεπε, με πόνο στη μέση, νυσταγμένος, αγχωμένος, τσαντισμένος. Και γιατί νοιώθεις αυτό το συναίσθημα ότι δε θα έπρεπε να είναι έτσι η ζωή σου; Τι θέλεις πια; Αφού αυτά δεν κυνηγούσες; Δεν τα πέτυχες; Δεν ήθελες ευθύνες και δουλειά που να μην κάθεσαι; Δεν είσαι στο δρόμο της ανέλιξης και της επαγγελματικής επιτυχίας; Δε λες πάλι καλά που είσαι 17:01 ελεύθερος να κάνεις οτι θέλεις (η σχεδόν ότι θέλεις); Ποια θα ήθελες να είναι η καθημερινότητά σου; Απάντησέ μου. Τι; Δεν ξέρεις; Δε μπορείς να απαντήσεις τόσο απλά; Μήπως κάπου στο δρόμο έχασες και τα αυγά και τα πασχάλια; Και που πήγαινες κακομοίρη μου; Τι; Δεν ήσουν αρκετά ώριμος όταν έπαιρνες αποφάσεις; Δε γέρασες κιόλας, διορθώνονται τα πράγματα. Τι; Δεν ξέρεις; Μηπως είσαι λίγο κότα να ρισκάρεις και να πετύχεις αυτό που θέλεις; Και στο κάτω κάτω ξέρεις τι θέλεις; Μήπως έχεις βολευτεί στην καθημερινότητά σου; Μήπως σου αρέσει να κλαίγεσαι; Λέω τώρα, μήπως...
Τελικά άκυρο. Δεν αρχίζει η ζωή στις 17:01. Απλά τελειώνει η δουλειά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου